Edebî Kahve

Bu mekanı neden çok sevdim diye sorardım kendime, Şimdi haberdar oldum siz oradan geçmişsiniz vaktiyle. Saatler ve yollar mı kavuşturacak sizi Sevgiliye, Yoksa dualar, zikirler ve satırların arasındaki feyizler mi? Gözlerimi kapadım, seyreyliyorum içimi Taa derinlerde buluyorum sizi ve sevginizi, Oradan adım adım rabıta ile bir kapı açılıyor, Hasret bir an kayboluyor, tekrar güneş gibi doğmadan evvel. Ahh! Şu İstanbul-Ankara arasındaki rayların bir dili olsa, Ne ağır yolcuları taşıdı onlar... Ama işte birtanesi geçti hissettirmeden, Rabbine teslim, Hani trenlerin tıka basa dolup biletsiz de binildiği günler, Eskişehir'den geçerken ayazdan donardı ayakları iki vagon arasında, Hele İstanbul'un kapısı İzmit'te kalbinin atışı Sanki o götürüyordu devasa demirden yığını. Nasıl ılık ılık kaplıyordu tüm bedenini yaklaşıyor olmak her dakikada sohbetine mürşid-i kamilin. İncitmedi kimseyi, kırmadı yolu, Sildi gönüllerdeki hüznü ve ümitsizliği. Rabbim on...

Altıparmak Yetimhanesinde Kerem adında bir çocuk yaşarmış. Ne annesini ne babasını tanımış. Öğretmeni Aysel Hanım onun herşeyiymiş. Aysel Öğretmen çocuklar yatmadan önce her gece onlara bir masal anlatırmış. Gene bir gece ay dede gök yüzünde tahmin edilmesi zor yerini almışken Aysel Öğretmen bütün arkadaşlarını ve Kerem'i etrafına toplayıp başlamış anlatmaya dara düşenlere Hızır gibi yetişen Hızır Aleyhisselamın hikayesini. Kulaklarını kabartmış Kerem. Yetimhanenin camından dışarı kaymış uykulu gözleri. Gecekondular, canavar gibi gözüken dev beton binalar. 'Herkes ömründe bir kez görür Hızır Aleyhisselamı. Lakin o seçer görüleceği zamanı. Bir oturduğu yerden kalktı mı çiçekler açar şelaleler çağlar. Yemyeşil cennetten bir bahçe bırakır ardında.' O geceden sonra Kerem her gün vaktini camın önünde yüzyıllar öncesinden gelecek bu esrarengiz yolcunun yolunu beklemeye başlamış. Kerem'in hiç ziyaretçisi olmazmış diğer arkadaşları gibi. Kiminin teyzesi, kiminin dayısı ya da ...