Edebî Kahve

Kâimdir Allah. Hâdisdir insan. Evveli yoktur O'nun ne de sonu. Nas ise zaman ile perdeli, topraktır sonu. Alemler, gezegenler, yıldızlar uçsuz bucaksız kara madde Her biri Rabbin ilminden bir parça, Felsefecilerin yanıldığı nokta, Kâimdir evren diyenler, nasıl açıklar başlangıcı olmayan bir insanı Adem'in ve evrenin yaratılışı Mushaf'da apaçık var iken. İbn-i Sina ve Farabi fazla Aristo okumaktan evren sonsuzdur, başı ve sonu yoktur dediler ki tam bir akıl tutulmasıdır onların ki Cehl-i mürekkep bu olsa gerektir, kendisi Hz. İsa'nın çare bulamadığım en hazin hastalıktır dediği. Ben biliyorumla bulaşır, İnkâr ile nihayet bulur. Sonsuzdur Allah-u Teala Mahluktur insan. İnsanı ebedi saadete kavuşturacak olan Rabbidir ancak. Böyle öğrendik ehl-i sünnet kitaplardan. Dünyada her an devinim, Dün ki çiçek soldu gitti, ölenler ayrıldı moleküllerine, Henüz yok olmuyor, Her şey yek diğerine dönüşüyor Ta ki vaad edilen Sura üfürülene dek. Dünyadak...

Elbet biri bekleyen, Biri gelen olur, Biri aşar yolları, Biri ötelerde duran. Biri kurşun olur, Şehit olabilmesi için diğeri, Bir insan imtihan olur, Diğeri sabretsin diye. Eshab-ı Kehf olur saklanan zulümden, Diğerleri Yecüc ve Mecüc Zulmeti saklanmış kavimler. Biri buse olur dudakta, Diğeri düğüm boğazda, Biri sıcak bir çay olur, Diğeri alçak bir hendek, Gebe kalır kelimeler sonraki olaylara, Kimiyse sükut ile Eshab-ı Sabr olur. Vazgeçer kimi yarı yolda, Sebatın tarihini yazar kimi sedasız yiğit yürekler, Ahh! Benim tezatlarla dolu küçük aklım, Rabbim yaratmış herşeyi çift, ve zıt Her şey muhtaç yek diğerine Ateş havaya, ölüm hayata. İkisinden biri, Kurtuluş yolu, İkisinden biri Onun rahmeti. Me'va 2017 Ramazan 15

Kelimeler dizilmiyor yan yana, dilim dönmüyor anlatmaya, Her an taşacak bir pınar gibi yüreğim, K â h akıyor gözlerden, k âh  çıkıyor dilden. Şükür ile vecd ile dönüp duruyorum aynı yerde, Rabbim bizi bu yola koydu, ürperiyorum yolu kırarım diye. Öyle bir yol ki bill û rdan, Süleyman'ın sarayı gibi 7000 senelik mesafe onun üzerinde bir  â n. Basarken o velilerin ayak izlerine, Rabbim haketmedim, haketmedik bu nimeti diye Kalbim elimde sıkıyorum dehşetle, Ama bir huzur çekiyor sessizce menzilden Ufka doğru her adımda o cazibeyle yürüyor bu garip Rabbim bu yoldan ayırma! zikri dilde Edepten lalelerin boyun büktüğü, Kenarları uçurum, üstü bahar dalları. Ortalığı bir koku kaplamış misk-ü amber. Sanki yolun taa ötelerinde O Nebiler Nebisi, Resuller Resulü, Habibullah tebessüm ediyor, Nur üstüne nur. Sevdiklerinin yolunda yürümeyi nasip et ya Rab! Me'va 2017 Ankara

Küçücük bir kuştan böyle çıkıyorsa can, dehşete düşmemek elde mi kendi nefsim için, Korkudan değil, ölüm anındaki yoğunluktan irkiliyorum. O öyle bir an ki kimisinde bilgelik, kimisinde sadece boşluk. İnsanın en bilge anı, daha ötesi yok öğrenecek ölümden gayrı. Dünya ne küçük, insanlar ve ben ne budala. Başka hiç bir hayvana verilmemiş anlayış, doğruyu yanlıştan ayırt edebilme mantığı. Fakat nasılda gizliyoruz mantığımızın bize dediğini kalın duvarların arkasında. Ölümü unutmak için alıyoruz her nefesi, an be an ona yaklaşırken. Sessiz, sakin ve huzurlu bir son nefes istiyorum Rabbim! Üzmeye fırsat vermeden... Okyanusların derinlerinden.... Meva 2003 (Sevgili kuşum Botiş'in öldüğü sene)

Bir çiçek olsam kırlarda, Derip koklar mısın? Bir avuç toprak olsam yerde, Alıp saklar mısın? Hasta düşsem gurbet elde, Gelip yoklar mısın? Ölüm günü baş ucumda, Durup bekler misin? Meva. A. Önyurt