Ölüler Duyar, Canlılar Söyler

Sessiz bir sisin ortasında fısıltılar.
Bulunduğumuz odada olmayan çocukların sesleri
havada asılı kalmış sanki.
Yıllanmış antikaların insan hikayeleri
çizgilerinde saklı kelimeler, tüketilmiş.
Çok konuşunca yoruluyor ama bıkmıyor insan.
Ölüler dirileri duyarmış, haber alırmış.
Sus, çıt çıkarma küçük kelebek
Kanatların tozdan, gözlerin bakır
Kendi kendini konuşarak bitiren insan
Ölüm sessizliktir, ölüm bambaşka bir diyara yolculuk
Ruhunu boş boğaz bir bedenden kurtaran o an
O an geldiğinde son söz, son söz
Allah lafzı olur mu dersin?
Her gün gelebilirse ölüm, bir günde kaç defa onu söylüyorsun say!
Bu kalp düşüncelerle örülü, an be an değişen,
konuşup sese dönünce manasızlaşan herşeyi unut,
bir tek Ona doğrulduğunda yek, bir tek sustuğunda ferah.