Edebî Kahve

"My friends are my hearts compass without knowing they show me North not wavering a bit. " -me Like a mirror-image of my soul, we shared moments when we did not even know we were sharing. When together, I did not grasp the words to tell, You understand my broken English, my worried wrinkles painting a picture of a mom you always see in the mirror. I wish I could have been with you here, now and then. I don't like sentences starting with I wish unless they prove right. Words slipping from my keypad, as I said on the title This is not a farewell, just a simple goodbye. Cause when darkness falls in motherhood you will always be there my friend, my guide, she who shared those first in a lifetime moments in our babies journey to girlhood. Yes, they will remember. Back in their minds, even without the pictures and videos, they will know by heart that once they were hand in hand and fist-to-fist playing and struggling walking and stumbling ...

Hani derler ya dışı kalaylı içi vay vaylı diye, işte sen öyle bir şehirsin İstanbul. Sana dönen vay ediyor. Lakin sende olmayan iki kere ahh ahh ediyor. Hayat denen bu imtehanın içinde bir mikrokozm sunuyorsun insanlara. Ufak bir evren. Varsa yoksa aklıma dalgaların geliyor. Ama yok bu sefer şair havalarımı geride bırakıyorum. Elimde ince bir mürekkep kalemi. İlklere dönüş. Aynı bizim sana döndüğümüz gibi. Parşömen. divit. Bir kelime bir kelimeyi takip ediyor ya, olaylarda öyle gelişti. Sonunda bir bakmışım kutu kutu eşya. Tavan arasında resimler. Senden getirdiklerim, burdan götüreceklerim. Hatıralar. Çerçevelenmeye fırsat bulunmamış dijital resimler kataloğum. Ama en mühimi kutular etrafımı sararken, dostların yazdığı ufak mektuplar. Zarfları yüreğimde. Gurbet lafı hep alaturka gelmiştir nedense. Ama bazen de durumu en güzel şekilde açıklar. Yabancı olmak. Vatanından uzakta. Ya sana geldiğimde İstanbul beni hatırlayacak mısın? Bizi? Bir tane daha var. Ailemizin küçük ama büyük hayall...