Yanılgım

Olmayan bir denizin dalgalarını hayal ettim bu gece

Beyaz kıvrımlar yaparak vuran dalgalarını sahile.

O kıvrılışlara bıraktım bir ben, denizin serin eli

alıp derinlere çekti, kayboldu sandım.

Kurtuldum.

Ateşböcekleri halkalar çiziyordu çamlığın önünde.

İlk defa görüyorum, içime havanın huzuru doldu.

Yanımda sen, karşımda simli bir gece.

Hayali denize bıraktığım bencil nefs, senden

Kurtuldum.

Kurtuldum...diye sayıklarken kıyıya bir dalga vurdu.

Köpükler çekilince içinden gene o çıktı.

Kurtul... derken sustum. Gözlerim gecenin ağırlığıyla doldu.

Gene Ben.

Kurtulamamışım.

Ellerinin sıcaklığıyla silip yaşları:

"Merak etme deniz kızı, devam et, gene bırak

taşıdığın Havva yükünü o gizemli denize

Bu yol kurtulma yolu değil

o yolda vazgeçmemek yoludur."

Ateşböceği çamların ardında kayboldu sandım.

Meğer gene yanıldı sözlerim.