Her Gittiğim Yerde bir Bohça
Dolaşmıyorum, bir zamandır aynı noktadayım
Bohçacı Nesrin Abla daha dün kapımızdaydı
El emeği göz nuru işlerini tek tek sihirli bohçasından çıkartıp
gözümün önünde istiflemişti.
Bir seccade, üzeri altın sırma laleler, sümbüller;
bir masa örtüsü desenleri ufak aklıma Alis Harikalar Diyarındaki
o gizli ormanı getiriyor.
Pembe ipekten mendiller, kenarları kim bilir hangi genç kızın elinden mükemmelliyetçi bir tavırla çıkmış bu sihirli bohçanın içinde bulmuştu kendini.
Her bir parça bir başka hikaye. Nesrin Abla çıkardıkça annem ve ben büyüleniyoruz sanki. Gerçi annemin aklı her birinin kaç para olduğunda, benim aklımsa sihirbazın şapkasından ne çıkacağını merak eden seyirciler gibi bir sonraki örtünün önüme sereceği Başkalar Diyarında. Hani şu her çocuğun gitmek istediği diyar. Cüceler ve devlerin, anneler ve babaların sulh içinde yaşadığı.
Gözlerimi açtığımda Nesrin Abla, sihirli bohçası ve ufak ben yok oldu. Birden durduğum noktada bu tozlanmış hayaletleri gördüğüme inanamadım. Üzerinden 30 senemi geçmişti? Anneme anlatsam. Belki o bohçacıyı unutmuştu bile. Şimdi elimde bavulum kapının eşiğinde gözlerim mıhlandı tek bir noktada. Peki neden bu hayal? Galiba cevabını biliyorum bu sorunun.
Şehir şehir ardımda bıraktığım dostlar.
Her biri sihirli birer bohça.
Ve ben her büyülenişimde korkuyorum.
Bir daha göremezsem Nesrin Ablayı.
İsimleri, gözlerinin rengi, bakışları ve ellerinin hareketleri zihnime kayıtlı.
Her birinin oyası, telli püskülü, farklı farklı diyarlara götüren desenleri.
Beni BEN yapan dostlarım, sevgiyi karşılıksız verenlerim, aramadığım gün arayıp soranım, sana rağmen seninleyim diyenlerim, Dostlarım.
Bu şiir isimsiz kahramanlara, dostlara ve tüm dost annelere atfedilir.
Bohçacı Nesrin Abla daha dün kapımızdaydı
El emeği göz nuru işlerini tek tek sihirli bohçasından çıkartıp
gözümün önünde istiflemişti.
Bir seccade, üzeri altın sırma laleler, sümbüller;
bir masa örtüsü desenleri ufak aklıma Alis Harikalar Diyarındaki
o gizli ormanı getiriyor.
Pembe ipekten mendiller, kenarları kim bilir hangi genç kızın elinden mükemmelliyetçi bir tavırla çıkmış bu sihirli bohçanın içinde bulmuştu kendini.
Her bir parça bir başka hikaye. Nesrin Abla çıkardıkça annem ve ben büyüleniyoruz sanki. Gerçi annemin aklı her birinin kaç para olduğunda, benim aklımsa sihirbazın şapkasından ne çıkacağını merak eden seyirciler gibi bir sonraki örtünün önüme sereceği Başkalar Diyarında. Hani şu her çocuğun gitmek istediği diyar. Cüceler ve devlerin, anneler ve babaların sulh içinde yaşadığı.
Gözlerimi açtığımda Nesrin Abla, sihirli bohçası ve ufak ben yok oldu. Birden durduğum noktada bu tozlanmış hayaletleri gördüğüme inanamadım. Üzerinden 30 senemi geçmişti? Anneme anlatsam. Belki o bohçacıyı unutmuştu bile. Şimdi elimde bavulum kapının eşiğinde gözlerim mıhlandı tek bir noktada. Peki neden bu hayal? Galiba cevabını biliyorum bu sorunun.
Şehir şehir ardımda bıraktığım dostlar.
Her biri sihirli birer bohça.
Ve ben her büyülenişimde korkuyorum.
Bir daha göremezsem Nesrin Ablayı.
İsimleri, gözlerinin rengi, bakışları ve ellerinin hareketleri zihnime kayıtlı.
Her birinin oyası, telli püskülü, farklı farklı diyarlara götüren desenleri.
Beni BEN yapan dostlarım, sevgiyi karşılıksız verenlerim, aramadığım gün arayıp soranım, sana rağmen seninleyim diyenlerim, Dostlarım.
Bu şiir isimsiz kahramanlara, dostlara ve tüm dost annelere atfedilir.
Yorumlar