Şeb-i Arus aralığında göçen Birsen Teyzem'e
Bazı insanlar vardır girdikleri ortama yumuşak bir meltem gibi sabahın kokusunu getirirler, gözleri güler içinde yanan lambalarla yüreğinizi ısıtır, seslerini alçaltarak konuşur ama bir şekilde duyururlar. Yürekten bakarlar, yürekten "Nasılsın Ayşeciğim?" diye sorarlar. Seneler geçsede görüşmeyeli aynı iştiyakle karşılarlar, sarılır, hemen mutfağa koyulup ne ikram etsin diye hoş bir telaşa girerler. Aslen aceleci değildir Birsen Teyzem. Çocukken onun evine gittiğim zamanlarda sanki zaman dururdu. Annemler sohbet ederken ben bir çocuk için gizemlerle dolu evinin eşyalarını, sarmaşıklarını, çiçeklerini ilgiyle incelerdim. İrem Bahçelerini aratmayan evinde çiçeklerin isimlerini öğretirdi. Bak Ayşeciğim bu küpe çiçeği, bu bir dua çiçeği, sevgiyle büyütürdü her birini. Hele babamlar mescitteyken o gece sohbetleri bambaşka olurdu. Tabiki ben ozaman küçüğüm bir şey anlamıyordum. Tek kelime hatırlamıyorum. Büyüklerimizin sevgisi kalpten kalbe akarmış. Kutu gibi bir mutfağı var...