Edebî Kahve

When you think about it you will affirm what I say now when you talk behind some one, the persona-non-grata First in slow dips you drink her blood You start to see her inside out You became blood-sisters You are angry I know! But if I say you’re right, I will become the same monster of unquenchable appetite. See do you get what I mean? While you may think it aint’ boasting, --the truth that you do better-- consumes your inner strength, slippin you into the satanic ocean of confusions Better shh! Better smile over her mere trifles. You see this is the teachings of the great Sufi Master Whatever comes your way, just let it past until you know it comes from the One and Only! Who is cure to every wound even before you re wounded. 22 June 2007 Syracuse University Meva Ayse

O tahtadan eski Türk evinin kapısı ne zaman kapandı? Tam bilemiyorum. 18’imden sonra olsa gerek. Çocukluğumda annemle gittiğimiz bu evde yaşlı bir teyze oturuyordu. Hicret Anne. Kendisi Peygamber Efendimizin mübarek soyundan asil bir hanımdır. Çevresinde pır dönen ve kendini ona hizmet etmeye adamış kızları ve misafirleriyle küçük bir kızken kurduğum hayal dünyasının kahramanlarından biri olmuştu. Adı, evi, bakışları ve o unutulmaz ortam. Kışları bazen babam ve kardeşimle dışarıda arabada oturup annemin hiç bitmeyecekmiş sandığım ziyaretini beklediğim de olurdu. Beylerbeyinin o yokuş yukarı sokaklarından birinde yemyeşil, yüzyıllık çınarlar arasında, Hicret Annenin evinin karşısında bir çocuk parkı vardı. Bu parkta Ahmet’le salıncağa binip kim daha hızlı sallanacak diye yarıştığımızı hatırlıyorum. Tabi o her zaman daha sağlamcı olduğu için bu oyunu çok fazla abartmazdı. Fakat evin içinde bambaşka bir rüzgâr eserdi. Sanki o köhne ahşap evin çıtaları arasından dışarıya bir huzur sızard...